سلام
خيلي وقتها روزمرگي انسان رو فراموشكار ميكنه. انساني كه خاصيتش نسيان هست و تنها ذكر است كه انسان را رهايي ميبخشد.
حالا اين ذكر چه معنايي ميتونه داشته باشه؟ ذكر رو خيليها فقط برداشتن يك تسبيح و نشستن بر سجاده ميدانند اما خوشا آنان كه دائم در نمازند...
همه ي مخلوقات ميتونند راهي باشند براي رسيدن به خدا. همه اتفاقات اگه ديدي الهي پيدا كنيم ميتونند ما رو به خدا نزديك كنند. غم و شادي بر عارف چه تفاوت دارد؟؟ ساقيا باده بده شادي آن ،كين دم ازوست.
ببخشيد پر حرفي كردم.
التماس دعا
يا علي
