یا رب الحسین(ع)
عرفه؛ روزی بسان شب قدر،عرفه تنها امید بخشایش
بازم داره یه عرفه دیگه می یاد و من دلم سخت گرفته......
خیلی ها این نیایش زیبا رو توی صحرای عرفات کنار اقا امام زمانشون زمزمه میکنند
و عده ای هم در کربلا کنار شش گوشه ی اقام زیر گنبد و قبه اون حضرت که ثواب بزرگ دعای عرفه مال اونجاست و لا غیر این دعای زیبا رو میخونند و با خدای خود عاشقانه نجوا میکنند
چرا دلم گرفته نباشه...............؟!!!
راز زیبائی دعای عرفه این نیست که حاجیا در صحرای عرفات وقوف کنندو این دعا رو زمزمه کنند بلکه منشا این زیبائی رو باید در بیان سوزناک آقا و مولامون امام حسین(ع) جست که به زیبائی تمام با معشوق خویش عشق بازی کردند .
از عرفه ،از نیایش عاشق با معشوق خویش تنها می توان از زبان اقا حسین بن علی(ع)به زیبائی تمام گفت
جبل الرحمه کوهی که امام حسین (ع)دعای عرفه رو در کنار ان قرائت کردند
توحید و درک و شناخت خدا
مناجات «عرفه»، از جمله یکی از صمیمانه‌ترین گویش‌های بیانی با خداوند است. آنچه به این صمیمیت رنگ دیگری می‌بخشد، چهره واضح و کاملی است که عابد در این دعا از معبود خویش تصویر کرده و در این مسیر از هرچه و هر نکته، بیانی آورده است.
شناخت خدا و درک توحید و جلال او در نیایش عرفه و در لسان حسین(ع)، درکی است عالمانه و جانانه. هم از آن روی که برهانی است و هم از آن روی که با وقوف به جایگاه و مکانت خداوند در هستی بیان می‌شود.
«سپاس خداوندگاری را که مانعی برای تقدیرش و دفع کننده‌ای برای فرمانش نیست؛ ساخته هیچ سازنده‌ای، چون خلقتش نیست و بخشنده بی‌عوض و دهنده نعمات بی‌پایان است».
حسین(ع) سخنش را در جانب چپ جبل الرحمه و رو به سوی خانه معبود خویش، این سان آغاز می‌کند. می‌داند کجاست و در کدام موقعیت، می‌داند که خود است و خدای و می‌داند که می‌خواهد چه بگوید و چون بگوید.
وصف قدرت و عظمت و مرتبت پروردگار، شروع نیایش حسین(ع) است و این شروع، درکی است که حسین (ع)از مرتبت خدای خویش دارد. اظهار این که هیچ مانعی و دافعی برای تقدیر تو نیست در سرآغاز کلام، شرحی است بر جلال و قهر خداوند از نگاه حسین(ع).
با این همه، تو «خوانده‌ها را می‌شنوی و سختی‌ها را دفع می‌کنی»؛
و از همین روست که: «رغبت دارم و شهادت می‌دهم به یکتائیت و اینکه پرورش دهنده منی».
«یا من لا یعلم کیف هو؛ یا من لا یعلم ما هو الاّ هو؛ یا من لا یعلمه الا هو»؛
«ای آفریدگاری که چگونگی ذاتت را کسی نمی‌داند، ای معبودی که کسی نمی‌داند چیستی غیر از خودت و ای بزرگی که کسی نمی‌داندت الا خودت».
حسین(ع) در دعای عرفه به ما می‌آموزد که گاه نیایش با پرودگار، در عین لطف و صمیمیت و رأفت و عطوفت مسبوق از او، نباید فراموش کرد که او خداست و در مرتبه کبریایی؛ او می‌بیند و می‌بخشد؛ می‌شنود و عفو می‌کند؛ می‌خوانی و پاسخ می‌دهد و این همه جز لطف و مرحمت بر بنده تعبیر دیگری ندارد؛ که او خداست و در آن مرتبه کبریایی که: «نه مانعی برای تقدیرش می‌توان سراغ کرد و نه رافعی برای خواستش».
نیایش عرفه حسین(ع)، عرفان را از جلوه بندگی و خاکساری‌اش به ما می‌آموزد و این اظهار عجز و خاکساری، اگر با معرفت درونی و تزکیه نفس و قبول طاعت و بندگی همراه باشد،آغاز راه عرفان و شناخت و حج درست که «حج رب البیت» است؛یعنی حج حسین(ع)...
امام حسین (ع)با این دعا، روحى تازه به کالبد عرفات دمید و این نغمه خوش آسمانى و آواى دلانگیز ملکوتى را تا ابد در سینه سیناى عرفات به یادگار گذاشت
از صداى سخن عشق ندیدم خوشتر.............یادگارى که در این گنبد دوار بماند
این بنده حقیر رو از دعای خیرتون فراموش نکنید!!!
در پناه حق
یاعلی